در دنیای امروز لباس عروس مهم ترین و حساس ترین لباس محسوب می‌شود و خرید مانکن لباس عروس برای هر خیاط لباس عروس الزامی است. زیرا لباس عروس با توجه به حساسیت و زیبایی آن گران قیمت هستند. از این رو برای داشتن یک لباس ایده آل در این زمینه و پیاده کردن تکنیک‌های خاص در دوخت لباس عروس شیک، باید ابزار تخصصی نیز داشته باشیم تا خروجی مناسبی از کار بگیریم.
مانکن لباس عروس و شب
از جمله تکنیک‌هایی که برای تهیه لباس عروس استفاده می‌شود کرفیله و مولاژ است که در بلاگ‌های آتی راجع به مولاژ به صورت گسترده تر صحبت می‌کنیم. پیاده سازی تکنیک کرفیله و مولاژ نیازمند خرید مانکن زنانه خوب و استاندارد و سوزن خور است. کرفیله ،تکنیک کاربردی در مولاژکرفیله تکنیکی است که برای پارچه‌های گیپور، دانتل و تور‌های طرح دار کاربرد دارد. در این تکنیک لباس عروس کاملا جذب هست و هیچ درزی مشخص نیست.
هدف از این تکنیک دوخت لباس شیک بدون آسیب به بافت تور و یا گیپور است. چون این پارچه‌ها دارای طرح‌های برجسته هستند که با برش و تغییر آن چیدمان و ترکیب پارچه تغییر می‌کند. در واقع کرفیله به معنای روکش کردن لباس با گیپور و دانتل است که باید بدون برش و آسیب به گیپور باشد.
مانکن یکی از ابزار های مهم کرفیله کاری هست که زیر ساز لباس و خود لباس را روی مانکن قرار می‌دهیم و سپس کار را آغاز می‌کنیم. بهترین مانکن برای این تکنیک مانکن شخصی سازی شده هست زیرا مناسب با اندازه فرد می‌باشد. تا اینکه لباس کاملا قالب مانکن قرار بگیرد و تکنیک کرفیله به راحتی انجام شود.این تکنیک زمان بر و نسبتا سخت و دشوار است و نیاز به تخصص فراوان دارد که اغلب برای لباس شب و عروس مورد استفاده قرار می‌گیرد.
ریشه پیدایش لباس عروس
طبق تحقیق مورخان، لباس عروسی مخصوص ازدواج از افسانه‌های چینی سرچشمه می‌گیرد. جایی که یک شاهزاده خانم لباس ققنوس و تاج می‌پوشد که شانس و صلابت او را در ازدواج به ارمغان می‌آورد. تا به امروز، عروس‌های چینی همچنان به یک لباس قرمز دراماتیک دم ققنوس علاقه دارند. در کره و ژاپن، لباس‌های عروسی ابریشمی با توجه به سلسله و فصل حاکم تغییر می‌کردند.
اما معمولاً از رنگ‌های روشن پیروی می‌کردند که برای تقلید از خانواده سلطنتی طراحی می‌شد. اگرچه مفهوم ازدواج به تمدن‌های باستانی سومر، بابل و آشور بر می‌گردد، اما ایده عروسی به عنوان یک مفهوم عاشقانه بسیار جدید است. از بررسی نقاشی‌های ساخته از مصنوعات آشوری( تفسیر نقاش بریتانیایی ادوین لانگ در سال 1875) مشخص شده که زنان لباس‌های سفید یا کرمی می‌پوشیدند.
که بعد از آن در محیطی شبیه بازار می‌رفتند در آن جا به آنها پیشنهاداتی داده می‌شد. در روم باستان، مدل موی عروس‌ها بافت بوده و از لباس زرد پررنگ استفاده می‌کردند. درحالی که زنان آتنی باستان لباس‌های بنفش و قرمز می‌پوشیدند که به شکل کمربندی بود که به‌طور نمادین توسط داماد پس از پیوند شل می‌شد.
برخی بر این باور هستند که سنت عروسی سفید(عروس سپید پوش) از این سنت ازدواج-بازار نشات می‌گیرد. اما به همان اندازه محتمل است که در عصر ویکتوریایی نشان دهنده باکرگی و پاکی است. تمیز نگه داشتن لباس‌های سفید پرهزینه و دشوار، به عنوان نمادی از وضعیت در عروسی‌های مختلف بریتانیا در طول دهه‌های 1400 و 1500 بود. اما زمانی که ملکه ویکتوریا در سال 1840 برای ازدواج لباس سفید پوشید، مفهوم لباس عروس سفید به استانداردی در جهان غرب تبدیل شد.
لباس عروس قبل از ملکه ویکتوریا
امروزه لباس عروس خیلی خاص دوخته می‌شود و خیاطان لباس عروس برای دوخت این لباس به خرید مانکن احتیاج دارند. عروس فقط یکبار این لباس را به تن می‌کند. اما قبل از ملکه ویکتوریا، کسی لباس عروس را نمی‌خرید که یکبار بپوشد. خود ملکه از لباس و روبند خود استفاده مجدد می‌کرد. بسیاری از زنان غیرسلطنتی از بهترین روز یکشنبه خود استفاده می‌کردند و لباس جدیدی را برای استفاده مجدد بعدی رنگ می‌کردند و تغییر می‌دادند. اما با انقلاب صنعتی و ظهور عکاسی، تاکید بر لباس رویایی «فقط یک بار» با ظاهر سفید به‌ویژه در فناوری جدید تک رنگ یا قهوه‌ای مد شد.
در نتیجه، حتی شکل لباس مجلسی ویکتوریا به مد استاندارد برای سیلوئت عروس تبدیل شد. یک کمر نوک تیز، دامن پهن و لایه‌هایی از توری عاج، حتی ساقدوش‌ها هم وارد عمل شدند. در واقع، پوشیدن لباس مشابه برای عروس و مجلس عروسی کاملاً یک لباس معمولی بود. که احتمالاً از فولکلور روم باستان نشأت می‌گیرد که بر این باور بودند که این شباهت، لعنت هر ارواح شیطانی ماندگار را گیج می‌کند.
مدل لباس‌ها در زمان ادواردین با گذشت از دهه 1900 گشاد بود. یقه‌های بلند، آستین‌های بلند و همچنین ظهور سرپیچ‌ها و دسته‌گل‌های استادانه در اولویت بود. که در آن احساس راحتی می‌کردند و دیگر به یک دید منحصر به فرد از عروس «کامل» پایبند نبودند. زمانی که ملکه ویکتوریا در سال 1840 برای ازدواج لباس سفید پوشید، مفهوم لباس عروس سفید به استاندارد دنیای غرب تبدیل شد.
لباس عروس در دهه 1940 و 1950
در طول جنگ، لباس‌های مجلل دقیقاً در اولویت تولید پوشاک نبودند. گاهی اوقات، مدل‌های تغییر یافته کت و شلوار شوهرانشان را می‌پوشیدند، که با ذهنیت «بساز و اصلاح» آن دوران مطابقت داشت. اگرچه جنگ تا زمانی که ملکه الیزابت در سال 1947 با شاهزاده فیلیپ ازدواج کرد، به پایان رسید. اما کشور هنوز اثرات جیره‌بندی را احساس می‌کرد و حال و هوای آن تاریک بود. لباس مروارید و ابریشم عاج الیزابت که می‌خواست از مد افتاده به نظر نرسد، در مقایسه با اجدادش به طرز چشمگیری از مد افتاده بود.
اما عروس‌های رمانتیک به دنبال ویژگی‌های ظریفی مانند دامن کوتاه یا گل‌های گلدوزی شده بودند که تا حد امکان جوان و زنانه دیده شوند. مطابق با لحظه عشق آزاد، رنگ سفید دیگر تنها گزینه در دهه 1960 نبود. لباس زرد قناری و تاج گل معروفی که الیزابت تیلور برای ازدواج با ریچارد برتون بر تن کرد، در ذهن تداعی می‌شود. اما لباس‌های کت و لباس‌های استراحت نیز به ذهن می‌رسید که در پارچه‌های پنبه‌ای کاربردی و شکل‌های ساده طراحی شده بود تا به عروس اجازه می‌داد مستقیماً به ماه عسل برود.
مد زنان در دهه 1970 که لباس‌های دهقانی (کلاه‌های فلفلی به جای حجاب و آستین‌های زنگوله‌ای) بود بیشتر و بیشتر از مدل سنتی لباس عروس کلاسیک دور می‌شد، اما درست در 29 ژوئیه 1981 به عقب منتقل شد. پرنسس دایانا با لباس بزرگی از کلیسای جامع سنت پل خارج شد. او به معنای واقعی زیبایی شناسی در دهه 1980 بود. لباس پرنسس دارای پاپیون‌های بزرگ، توری و آستین‌های پفی بود. لباس عروسی غربی‌ها آنقدر بارها و بارها دچار تغییر شده بود که شکل کاملی به خود گرفته بود.
سوالات متداول
مانکن مناسب دوخت لباس عروس چیست؟
مانکنی که مخصوص مانکن خیاطی باشد و قابلیت سوزن خور و اتو خور را داشته باشد تا بتوانیم مدلسازی را دقیق و حرفه ای انجام دهیم.
تکنیک‌های به کار رفته در دوخت لباس عروس روی مانکن چیست؟
تکنیک مولاژ و کرفیله، تکنیکی است که روی مانکن برای دوخت لباس شب و عروس یا لباس‌های کوتور استفاده می‌شود. حتی برای دوخت سنگ‌ها و جواهر دوزی روی لباس شب و عروس کاربرد فراوانی دارد.
برای نگه داری لباس عروس چه باید کرد؟
در زمان نگه داری لباس عروس در بسیاری از مدل‌‌ها برای دِفرمه نشدن فرم لباس بهتر است روی تن مانکن همان گونه که روی بدن قرار می‌گیرد نگه داری شود. مانند بسیاری از لباس‌های کوتور که در موزه‌های مد و لباس، از مانکن برای نمایش و نگه داری بهره می‌برند.
